Επιμέλεια: Marina Papachroni
* Ζερβάνος Γιώργος- τενόρος (από Σταύρο Αναστασόπουλο)
(Κως Δωδεκανήσου 1930 – Αθήνα 2006) Τενόρος Lyrico - Spinto
1957 Δίπλωμα μονωδίας – μελοδράματος Εθνικού Ωδείου με πρώτο βραβείο και αριστείο παμψηφεί (τάξη Κικής Βλάχου).
1957 Έκτακτος χορωδός Ε.Λ.Σ..
1958 Μόνιμος χορωδός Ε.Λ.Σ..
1961-1969 Η απαρχή ενός μεγάλου κύκλου ανωτέρων σπουδών σε διεθνούς φήμης μουσικά ιδρύματα της Ιταλίας και της Γερμανίας και παράλληλα συνεχών βραβεύσεων αλλά και εμφανίσεων σε λυρικά θέατρα του εξωτερικού.
1961 Υποτροφία Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) για ανώτερες σπουδές στην Ιταλία.
1961 Υποτροφία στην Ιταλία του Υπουργείου Πολιτισμού και Εξωτερικών Σχέσεων της Ρώμης.
1962-1965 Σπουδές στην ακαδημία Chigiana στη Siena με τη διάσημη soprano Gina Cigna.
Σπουδές στην Ακαδημία G. Verdi του Μιλάνου με τον μαέστρο E. Campogalliani, διευθυντή της σχολής τελειοποίησης μελοδράματος της Ακαδημίας και διευθυντή της Σχολής της Scala του Μιλάνου.
Δίπλωμα καθηγητή τραγουδιού από την Ακαδημία G.Verdi.
Σπουδές με τη διακεκριμένη soprano Lia Guarrini.
Συνεργασίες και μελέτη ρεπερτορίου με τους εξέχοντες μαέστρους: C. Abbado, G. Barrachi, M. Castagnino, R. Stegani, N. Narducci,A. Gedda και N. Provera.
Βραβεία, τιμητικά διπλώματα και μετάλλια σε διεθνείς διαγωνισμούς της Ιταλίας όπως Sienna, Verona Lonigo, Fano, Parma, Vercelli, Busseto, San Vincent κ.α..
1965 Βραβείο διεθνούς διαγωνισμού Ακαδημίας Μονάχου και Βαυαρική Υποτροφία στην Ακαδημία του Μονάχου (Hochschule für Musik München) για σπουδές στο γερμανικό ρεπερτόριο (Opera - Lied). Σπουδές στη Σχολή Μελοδράματος της Ακαδημίας με τους μαέστρους: Erik von Bohner για την όπερα και G. Hauschild για το Lied, καθώς και σπουδές στη Σχολή Σκηνικής Αγωγής με το σκηνοθέτη της Κρατικής Όπερας του Μονάχου H. Arnold.
1966 Υποτροφία D.A.A.D. που χορηγείται από την Κεντρική Καλλιτεχνική Επιτροπή Δ. Γερμανίας που εδρεύει στη Βόννη.
1966-1967Μέλος Καλλιτεχνικού Γραφείου Φραγκφούρτης.
1967 Πρόσληψη στο Statz Oper Stuttgart και στο Württembergische Landesbühne.
1967-1973 38 εμφανίσεις σε περισσότερα από 20 λυρικά θέατρα της Γερμανίας (Tipügnen, Esslingen, Plochingen, Bagnant, Allen κ.α.) στο ρόλο του Rodolfo (La Bohème - G. Puccini) με μαέστρο τον Werner Krause.
Έκτακτες εμφανίσεις στην Ε.Λ.Σ. και το εξωτερικό.
Μετακλήσεις για πρώτους ρόλους έργων όπως: Madama Butterfly, La Bohème, Les Pêcheurs Des Pèrles, Tosca, Il Trovatore, Cavalleria Rusticana, Gioconda, Macbeth, Pagliacci, Der Fliegende Holländer.
1969 Concerti στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (Ιταλία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Αγγλία, Ισπανία κ.α.).
Εμφάνιση στην Όπερα του Τορίνο (Teatro Nuovo) μετά από διεθνή διαγωνισμό για την ανάδειξη των 10 καλύτερων τραγουδιστών όπερας σε όλες τις φωνές για την περίοδο 1969.
1970 Πρώτος τενόρος μεταξύ 48 τενόρων για το δραματικό ρεπερτόριο. Χρηματικό βραβείο και τιμητική πρεμιέρα στο Τeatro Nuovo, με διευθυντή τον μαέστρο P. Provera.
1974-1990 Mόνιμος solist της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Στα πλαίσια του συμβολαίου του με την Ε.Λ.Σ. ερμηνεύει κατ΄επανάληψη όλα τα έργα του ρεπερτορίου του, στο οποίο προστίθενται οι όπερες: Forza Del Destino, Werther, Norma, Requiem (G. Verdi), Il Prigioniero (L. Dallapiccola), Το Παιδί Και Τα Μάγια (M. Ravel), Δαχτυλίδι Της Μάνας του Μ. Καλομοίρη, Κασσιανή του Γ. Σκλάβου, Ανοιξιάτικο Παραμύθι του Τ. Ξηρέλη, Flora Mirabilis του Σ. Σαμάρα κ.ά..
Από το 1973-2006 υπήρξε καθηγητής τραγουδιού. Δίδαξε και συνέβαλε καθοριστικά με τις γνώσεις και την καθοδήγηση του στην ανάδειξη όλων σχεδόν των άξιων νεότερων Ελλήνων λυρικών καλλιτεχνών. Έχει συνεργαστεί με το Απολλώνειο Ωδείο, τον Πειραϊκό Σύνδεσμο, το Εθνικό Ωδείο, το Ωδείο Φ. Νάκας, το Ωδείο Αθηνών, το Σύγχρονο Ωδείο Αθήνας και το Ωδείο Κλασσικής & Σύγχρονης Μουσικής.
Πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα ο Γιώργος Ζερβάνος σπούδασε, παράλληλα με την αφοσίωση του στη λυρική τέχνη, ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών, καθώς και στην Brera (Milano).
George Zervanos - Live in Munich 1964
George Zervanos - "Mamma... quel vino è generoso..." from Cavaleria Rusticana
Η ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, ΜΙΑ ΜΑΚΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Σε ποιο θέατρο τραγούδησε η Μαρία Κάλλας τρεις από τους μεγαλύτερους ρόλους της, τη «Νόρμα», τη «Μήδεια» και την «Τόσκα», αλλά επίσης τον «Φιντέλιο» του Μπετόβεν; Ποιου θεάτρου το κοινό είχε την τύχη να απολαύσει στην ίδια παράσταση τον Τζον Βίκερς ως Οθέλλο και τον Τίτο Γκόμπι ως Ιάγο στην εμπνευσμένη από τον Σαίξπηρ όπερα του Βέρντι; Σε ποια σκηνή τραγούδησε ο Τζουζέπε Ταντέι τον Φάλσταφ του ίδιου συνθέτη, σε ποιο θέατρο ο Κώστας Πασχάλης τον Μάκμπεθ και πού ο Τζον Μοδινός τον Ναμπούκο πλάι στη θηριώδη φωνή της Γκένας Ντιμιτρόβα; Πού πρωτάκουσαν οι Αθηναίοι όπερες του Μότσαρτ αλλά και των συγχρόνων Λίγκετι, Μενότι, Ρίχαρντ Στράους και Νταλαπίκολα; Για ποιο θέατρο σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο και για ποια σκηνή έχουν φιλοτεχνήσει σκηνικά ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Σπύρος Βασιλείου; Πού είχε εμφανιστεί ως χορευτής ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος;
Σε αυτά και άλλα τόσα ανάλογα ερωτήματα η απάντηση είναι η ίδια, γνωστή σε λίγους, απρόσμενη για τους περισσότερους: αυτά, λοιπόν, έχουν συμβεί στην Εθνική Λυρική Σκηνή, που φέτος συμπλήρωσε εβδομήντα χρόνια καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Ολα ξεκίνησαν στις 5 Μαρτίου 1940, στη σκηνή του τότε Βασιλικού Θεάτρου, όταν παρουσιάστηκε η «Νυχτερίδα» του Γιόχαν Στράους, μία οπερέτα του γερμανόφωνου χώρου για ευνόητους λόγους, που συνδύαζε τραγούδι, χορό και πρόζα, ώστε να αξιοποιηθούν τραγουδιστές, ηθοποιοί και χορευτές. Πίσω από την υλοποίηση του εγχειρήματος βρισκόταν ο Κωστής Μπαστιάς, δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκείνη την εποχή γενικός διευθυντής Γραμμάτων και Τεχνών του υπουργείου Παιδείας της κυβέρνησης Μεταξά, όπως επίσης γενικός διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου.
Η γόνιμη δεκαετία του ’60
Ενα θέατρο είναι οι άνθρωποί του, και σαφώς τον τόνο δίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Οταν επικεφαλής του θεσμού ήσαν άνθρωποι με φαντασία, ακόμα και το προβληματικό κτίριο δεν στάθηκε εμπόδιο για την παρουσίαση απαιτητικών ή πρωτοπόρων έργων. Ο Μπαστιάς επέστρεψε στο πηδάλιο του θεάτρου το 1959 και σε συνεργασία με τον αρχιμουσικό Ανδρέα Παρίδη έκαναν τη δεκαετία του 1960 μία από τις πιο γόνιμες, διευρύνοντας το ρεπερτόριο προς κάθε κατεύθυνση με έργα όπως ο «Ελεύθερος Σκοπευτής» του Βέμπερ, ο «Τανχόιζερ» και ο «Λόενγκριν» του Βάγκνερ, η «Μανόν» του Μασνέ και ο «Φάουστ» του Γκουνό, η «Χοβάντσινα» του Μούσοργκσκι, ο «Πύργος του Κυανοπώγωνα» του Μπάρτοκ και ο «Ερωτας για τα τρία πορτοκάλια» του Προκόφιεφ. Οι «Διάλογοι Καρμηλιτισσσών» του Πουλένκ παρουσιάστηκαν μόλις τέσσερα χρόνια μετά την παγκόσμια πρώτη τους στη Σκάλα του Μιλάνου. Ταυτόχρονα, τιμώντας το όνομά της, η ΕΛΣ υποστήριξε συστηματικά τους Ελληνες συνθέτες.
Ιστορική μνήμη
Με στόχο την ολική ανάκτηση μνήμης και τη δημιουργία μιας σύγχρονης ηλεκτρονικής τράπεζας δεδομένων, τα τελευταία χρόνια καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια ώστε να συμπληρωθούν οι Αρχειακές Συλλογές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και να ολοκληρωθεί με ακρίβεια το μωσαϊκό της ιστορίας του θεσμού με χαμένες –και ξεχασμένες– ψηφίδες. Φωτογραφίες, δημοσιεύματα, προγράμματα, αλλά και ιδιωτικές ηχογραφήσεις που με δυσκολία συλλέγονται απ’ όπου μπορούν να εντοπιστούν, δεν είναι απλώς τεκμήρια με συγκεκριμένη ιστορική αξία, αλλά επιπλέον μιλούν για τους ανθρώπους που δημιούργησαν την ιστορία της λυρικής τέχνης στην Ελλάδα κατά τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Ονόματα άγνωστα στους περισσότερους, όπως η Φανή Παπαναστασίου, η Τάνια Τσαχουρίδου, η Μαρία Κερεστετζή, η Σούλα Γλαντζή, η Κίτσα Δαμασιώτη, η Λουκία Χέβα, ο Λουδοβίκος Κουρουσόπουλος, ο Νίκος Χατζηνικολάου, ο Λύσανδρος Ιωαννίδης, ο Αντώνης Δελένδας, ο Μιχάλης Χελιώτης, ο Τάκης Σκαφίδας, ο Ευάγγελος Μαγκλιβέρας, ο Τίτος Ξηρέλλης, ο Κώστας Δημητρακόπουλος, ο Πέτρος Χοϊδάς, στήριξαν επί δεκαετίες τις παραγωγές στο μέχρι σήμερα ιδιαίτερα αφιλόξενο μουσικό τοπίο της χώρας μας.
Απαντήσεις στο γνωστό ερώτημα
Στην Ελλάδα του 2010, αρκετοί (δήθεν) αναρωτιούνται ακόμα γιατί να ξοδεύεται έστω και ένα ευρώ για μία τέχνη που «δεν ανήκει στην παράδοσή μας». Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού αστικού πολιτισμού, μακράν του να είναι απλώς ένα πολυδάπανο είδος που ο στόχος του εξαντλείται στη διασκέδαση προνομιούχων ελίτ ή λαϊκών μαζών, η όπερα θέτει σε διάλογο εθνικούς πολιτισμούς και ψυχισμούς. Η πλατιά γεωγραφική της εξάπλωση και οι βαθιές της ρίζες στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, η γεμάτη εκπλήξεις εξελικτική της πορεία, αλλά και η εντυπωσιακή της αντοχή στο χρόνο, δείχνουν ότι ανταποκρίνεται σε θεμελιώδεις, πάγιες ανάγκες –αισθητικές, συγκινησιακές, ιδεολογικής αντιπροσώπευσης– που είναι κοινές σε όλους τους Ευρωπαίους. Επιπλέον, παρά τα αγεφύρωτα σύνορα γλώσσας, τα εθνικά ρεπερτόρια συμβαίνει συχνά να είναι το ίδιο δημοφιλή στη χώρα τους όσο και έξω από αυτές. Η όπερα αποδεικνύεται φορέας μηνυμάτων και συγκινήσεων που αναγνωρίζονται άμεσα από όλους όσοι μετέχουν του δυτικού πολιτισμού, ανεξαρτήτως συνόρων. Ως μοναδικό λυρικό θέατρο της χώρας, η ΕΛΣ συντήρησε με επιτυχία αυτή την πολύτιμη διεπαφή ανοιχτή και μάλιστα σε περιόδους αντίξοων συνθηκών, όταν στον δημόσιο λόγο κυριαρχούσαν παρατεταμένα η ευτέλεια και ο λαϊκισμός.
Άλλες πηγές:
- http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_1_05/10/2003_1281486
- http://85.72.51.203/ElsWsConsumer/index.php/gr/home/cshow/PerformanceProgrammes/ProPar002025
- http://el.wikipedia.org/wiki/Κατηγορία:Έλληνες_τραγουδιστές_όπερας
- http://www.mmb.org.gr/
- "Η Άγνωστη Κάλλας" Νίκος Πετσάλης - Διομήδης Εκδ. Καστανιώτη
- The History of the Greek National Opera http://www.add.gr/art/gno/aboutgr.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου